Kantoor van De Heerseres

Je mag hier alleen komen als je iets belangrijks te melden had of als een leraar een probleem met je had. Soms roept ze je ook bij zich als je van kamer moet wisselen of als je ouders een verzoek hebben ingediend dat je een weekje thuis kan komen.

Personen: Dat bepaald De Heerseres
Regels: Eerst kloppen!

Finn en Jonathan waren aangekomen bij de kamer van de Heerseres die gebaarde dat ze moesten gaan zitten. Dus Finn liep naar binnen en ging op een van de stoelen zitten en staarde een beetje voor zich uit. Daarna begon hij een beetje zenuwachtig met zijn vingers tegen elkaar te tikken. Eigenlijk was hij nooit echt zenuwachtig of nerveus, maar op een of andere manier nou wel. Misschien was dat wel omdat hij de Heerseres niet kende of iets dergelijks.

Jonathan ging op een van de twee grote leren stoelen zitten, hij kraakte toen hij zich erin liet zakken. Hij vond het nogal gênant. De Heerseres keek op en keek hun om de beurt aan. Het maakte hem een beetje bang. Hadden ze ze iets verkeerds gedaan? "Ik heb gemerkt dat jullie allebei een eigen kamer hebben, maar ik heb me vergist, jullie gaan een kamer delen," zei ze kalmpjes en er verscheen hetzelfde glimlachje als bij de eetzaal. Het ongeduldige glimachje, zo zou hij het noemen. Hij durfde het niet tegen te spreken, al zou hij dat heel kraag doen. "Hier zijn de sleutels, jullie zitten in nummer 200, het is de laatste kamer van de school die erbij is gemaakt, het is ook meteen de grootste, omdat ik weet dat jullie ruimte nodig hebben," zei ze en ze keek boven haar bril uit naar de twee jongens. Jonathan knikte instemmend ook al zag ze dat al niet meer want ze las haar papieren door. Hij keek naar Finn om zijn reactie van zijn gezicht te lezen.

Toen Finn het nieuws van de Heerseres hoorde stopte hij meteen met het tikken van zijn vingers. Hij vond het helemaal niet erg dat hij met Jonathan een kamer moest delen, in tegendeel zelfs. '' Oké is goed.'' zei hij tegen de Heerseres. Hij keek even naar Jonathan en glimlachte toen even naar hem. Hij vond het alleen niet zo heel fijn dat het een grote kamer was, hij hield van klein. Maar nou moesten ze de kamer met zijn tweeën delen en als er dan veel ruimte was gaf dat toch een beter gevoel hoogstwaarschijnlijk. Dan zouden ze niet continu op elkaars lip zitten, maar zou er tenminste ook nog een beetje ruimte zijn om te ademen.

Jonathan kon wel huilen van boosheid, hij haatte dit. Hij wou geen kamergenoot. Hij stond grimmig op en pakte de sleutel van haar bureau. Hij probeerde haar een boos blik te werpen maar ze keek niet op. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, maar liep toen het kantoor uit. Hij wou bij de deurknop grijpen, maar die was er niet. Hij keek naar de heerseres die haar hand had opgestoken, de deur ging open. Hij beet zijn kaken op elkaar en liep toen het kantoor uit de gang op.

Finn keek even naar Jonathan die boos de kamer van de Heerseres uitliep. Hij slaakte een zucht, die was er niet zo blij mee dat ze een kamer moesten delen. ''Is het geen beter idee om toch maar een aparte kamer te houden?'' vroeg hij toen maar aan de Heerseres. '' Nee, dat is geen goed idee en nou wegwezen.'' zei de Heerseres als antwoord op zijn vraag. Hij stond meteen op en liep de kamer uit. Tegenover het kantoor van de Heerseres was kamer 200, daar stond Jonathan ook.