De eetzaal

In de eetzaal worden vier maaltijden gegeten. Ontbijt, lunch, diner. Hij is altijd open en je kunt er altijd zitten met elkaar rond de tafel. Maar de buffetten gaan open en dicht om een aantal precieze tijden.

Ontbijt: 7.00 - 9.30
Lunch: 12.00 - 13.00
Diner: 18.00 - 19.00

Personen: Vrij
Regels: Het Schoolhoofd dient niet van voedsel gevechten.

Jonathan kwam aan bij de eetzaal met Finn. Hij stopte toen hij net de eetzaal binnen kwam en keek naar Finn. Hij schudde zijn hoofd. "De meeste zijn hier het eerste jaar, of je moet zijn blijven zitten," verduidelijkte hij zich en schonk hem een klein glimlachje waarbij een mondhoek maar omhoog ging. Hij liep verder naar binnen en liep naar het buffet. Het was vrij rustig.

Finn liep samen met Jonathan de eetzaal binnen en keer een beetje rond. Het was nog rustig, maar dat vond Finn wel fijn. Zo kon hij namelijk op zijn gemak een beetje aan de nieuwe school wennen. Toen Finn naar het buffet keek zag hij dat het eten er tenminste fatsoenlijk uit zag, maar toch had Finn niet zo'n honger. Dat had hij eigenlijk nooit, maar om de roddels over anorexia te laten verdwijnen at hij altijd best veel. Hij kwam toch niet aan, dus dat maakte ook niet zo heel veel uit.

Jonathan keek om naar Finn of hij er wel bij was. Hij knikte en sloot toen achteraan bij het buffet. Hij vond het nooit fijn om vooraan te lopen. Hij hield niet zo van leiderschap. Hij pakte een bord en schepte wat groenten op. Veel honger had hij niet, hij werd altijd misselijk van reizen en nu dus ook. Hij schonk een glas met water in en pakte bestek.

Finn liep achter Jonathan aan naar het buffet toe. Hij wilde niet weer ontzettend veel eten net zoals hij op zijn oude school deed. Wat kon het hem schelen dat anderen dachten dat hij anorexia had, hij had het niet en dat wist hij zelf maar al te goed. Hij schepte een beetje eten op zijn bord, voornamelijk groente. En pakte daarna wat bestek en een kop koffie. Daar was hij namelijk dol op, hij dronk het op elk moment dat hij kon. Hij vond het heerlijk en bleef er ook wakker van, dat was mooi natuurlijk.

Jonathan lette even niet op Finn, hij werd heel erg overdonderd door de grote massa mensen, hij was altijd gewend aan rust, dus nu moest hij hier aan wennen. Hij zuchtte even zachtjes en liep toen helemaal naar achter in de eetzaal om daar de helft van een tafel te bemachtigen. Hij zette zijn bord neer en schoof aan op het bankje.

Toen Crystal haar kamer uit was gegaan liep ze naar de eetzaal toe. Eenmaal daar werd ze overrompeld door vele mensen, ze zuchtte. Haar kap deed ze maar weer over haar hoofd en met een koele ijskoude loop pas keek liep ze naar de buffet toe. Ze pakte een dienblad en deed wat drinken erop en een beetje eten. Ze had via haar ooghoek Jonathan gezien en de andere jongen, ze haalde haar schouders op. Zoals gewoonlijk betaalde ze haar eten en ging ergens bij een raam zitten.

Finn volgde Jonathan naar een tafel helemaal achter in de eetzaal. Hij zette zijn bord op de tafel en ging naast Jonathan zitten op het bankje. Hij prikte met zijn vork in de groente en nam er daarna een hap van. Het smaakte best wel goed, voor hoever groente goed kon smaken natuurlijk. Het was gelukkig niet vies, want dan zou hij honger moeten lijden en daar had hij niet bepaald zin in. Terwijl hij zijn eten aan het opeten was staarde hij een beetje voor zich uit, naar de eetzaal die steeds voller begon te worden. Hij was blij dat ze wat vroeger waren gegaan, hij niet echt zin om in zo'n drukte te gaan staan.

Jonthan had al zijn halve bord leeg toen hij bedacht dat het best wel stom was dat ze niks zeiden. "Wonen jou ouders ook op de Aarde of op Ayao?" vroeg hij en keek hem met een schuin hoofd aan. Stiekem bekeek hij hem, zijn ogen, zijn mond, zijn neus. Man, wat was hij een lekker ding. Zijn gedachten dwaalde af en lette alleen nog maar op Finn.

''Mijn ouders wonen gewoon op de aarde'' zei Finn als antwoord op de vraag van Jonathan. '' En die van jou?'' vroeg hij ook maar meteen om het gesprek bezig te houden. Hij glimlachte even naar Jonathan, ja hij was ontzettend knap. Maar het zou op vallen als Finn hem van top tot teen ging bekijken dus dat bewaarde hij maar voor later. Hij nam nog een hap van zijn eten en staarde weer voor zich uit.

Jonathan knikte toen hij hoorde dat Finn iets zei, ook al wist hij niet wat. Toen Finn daarna nog iets zei knikte hij nog eens. Wat had hij vandaag? In een dag veranderde zijn levensstijl totaal. Hij had geen vrienden, eerste dag maakte hij al kennis met iemand. Hij zou nooit, echt nooit iemand leuk vinden, of knap. Alleen Finn, hij sprak met zich zelf af dat hij alleen naar Finn mocht kijken, alleen aan Finn mocht denken. En Crystal, aan niemand anders. Waar was Crystal eigenlijk? Hij schrok ineens op uit zijn gedachten, hij ging naar achter zitten en keek de eetzaal rond, maar hij zag geen meisje met rood haar. Toen hij opstond zag hij een meisje zitten bij het raam, met knalrood haar. Hij ging weer zitten, ging ze nou expres alleen zitten? Kon ze hem niet gewoon zoeken? Het zal wel, en hij richtte zich weer met een glimlach op Finn.

Finn at zijn bord leeg en legde zijn bestek er op toen hij klaar was. Hij keek even naar de grote mensenmassa, hij vond het leuk om naar mensen te kijken. Sommige waren echt verschrikkelijk gekleed, Finn schudde even zijn hoofd. Zelf zou hij nooit in een joggingbroek met een gewoon shirt rondlopen, nee daar was hij te ijdel voor. Hij ging altijd goed gekleed de deur uit, al vond hij dat zelf.

Jonathan was net even na Finn klaar met eten. Hij dronk nog even wat van zijn glas water en keek nog steeds naar Finn. Gelukkig keek hij niet terug, dat was wel even een grote opluchting. Eigenlijk had hij zich nooit moeten voorstellen. Toen echt ineens, was het stil in de eetzaal, De Heerseres stond in de deuropening van de eetzaal. Ze had een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Jonathan keek haar strak aan. "Jonathan Dann Blake Scott, ik verzoek u onmiddellijk met mij mee te komen," zei ze kalm en keek hem koeltjes aan. "En neem je vriend Finn mee," mompelde ze er hoorbaar maar zacht achteraan. Iedereen keek naar hem, plotseling. Hij werd knalrood, hij was net een paar seconden klaar met eten, De Heerseres kwam altijd op het goede moment, met alles. Ze draaide zich om en verliet de eetzaal, maar liet de deuren open voor de twee jongens. Jonathan stond weifelend op en keek naar Finn of hij ook opstond.

Finn merkte dat de Heerseres hem en Jonathan vriendelijk verzocht om met haar mee te gaan. Dus hij stond maar op van de bank en liep richting de deur van de eetzaal toe. Hij wachtte daar even op Jonathan. Hij kende de Heerseres helemaal niet en hij wist dan ook niet wat ze van hun zou willen. Hij merkte dat hij vergeten was zijn spullen op te ruimen, maar ach voor een keer maakte dat vast helemaal niks uit.

Jonathan trilde en beetje, hij dacht dat hij iets fout had gedaan. Hij dacht terug aan de rest van de dag. Nee, toch? Hij had echt even een black out, hij stond nu op en liep langzaam naar De Heersers toe. De Heerseres had nog steeds een vriendelijke maar ongeduldige blik in haar ogen. Hij durfde haar niet aan te kijken, bang dat hij iets verkeerds deed. Toen hij bij haar was draaide ze zich nogmaals om en zweefde zowat door de gang, haar lange jurk zwierde soepel achter haar aan.

'' Hebben we iets verkeerds gedaan?' vroeg Finn fluisterend aan Jonathan terwijl ze achter de Heerseres aanliepen. De Heerseres keek niet echt kwaad of iets dergelijks, maar toch. Hij kende haar ook niet dus hij wist niet wat het betekende als ze keek zoals ze keek. De Heerseres had een lange zwarte jurk aan, niet echt smaakvol vond Finn, maar dat zou hij maar niet hardop zeggen, want dan had hij vast wel een probleem.

Jonathan knikte heel lichtjes en keek strak voor zich uit. Op een of andere manier was hij bang voor De Heersers geworden. Ze liepen achter De Heerseres aan, naar haar kantoor.

Crystal zag vanuit haar ooghoek opeens de Heerseres en ze nam Jonathan en de jongen mee. Wat had had hij nu uitgespookt, dacht ze in zich zelf. Crystal zuchtte heel even. Het kon haar ook niet schelen. Het ging haar helemaal niet aan als de Heerseres Jonathan of die jongen meenam. Nadat ze klaar was met eten ging ze de eetzaal maar uit, wat had ze andere te doen. Helemaal niks voor haar en helemaal niet met zoveel mensen, want daar kon Crystal niet tegen. Toch was ze lichtelijk nieuwsgierig waarom de Heerseres Jonathan en de jongen meenam. Maar hun volgen zou ze echt niet doen.

Nathan liep voor Rosalie uit de eetzaal in, 'ik ben hier nu anderhalf jaar, ik ben een half jaar later naar deze school gekomen omdat mijn ouders nog niet wilden dat ik ging, maar uiteindelijk was het toch wel belangrijk dat ik zou leren om met mijn krachten om te gaan.' en hij maakte een kleine bol van wolken in zijn hand en liet hem aan de meiden zien.

Rosalie knikte. Rosalie zelf was al een hele poos op de school, ze had ook vele vriendinnen maar geen van alle had ze hier gezien, jammer genoeg! Rosalie keek rond de eetzaal en ging toen aan een tafeltje zitten, ze had niet erge trek.. toch keek ze goed rond en bleef ze met haar blik naar bekende zoeken, maar ze kon niemand vinden die haar bekend voorkwam, behalve dan Jonathan.. maar daar had ze niet echt contact mee. Ook was het 'kille' meisje er weer, een vriendin van Jonathan.

Nathan ging tegenover Rosalie aan tafel zitten, hij hoopte dat ze vrienden zouden worden, hij kende namelijk niemand hier. 'Mag ik je Rose noemen?' vroeg hij, zonder op antwoord te wachten, want hij ging gewoon verder met praten zodat hij alle ongemakkelijke stiltes zou verbreken. 'Hoe lang zit jij hier al op school dan? Ik heb je hier namelijk nog nooit gezien..'