De ontvangsthal

In de hal zitten altijd wel een paar leerlingen. Er staan koffie, thee en snoep automaten en er zijn allemaal hoekjes die gemeubileerd zijn met comfortabele banken en stoelen. Iedereen is welkom als het maar niet te luidruchtig wordt.
Elke avond gaan de deuren, die enorm zijn, met mega grote sloten dicht gedaan. Het is bijna onmogelijk om via de hal de school in of uit te kunnen.

Personen: Vrij
Regels: Maak het niet te lawaaierig.

Jontahan schuifelde de enorme hal langzaam binnen, het was zo druk in de hal, vond hij dan. Hij hield niet zo van drukte, hij vond drukte al met 10 mensen. Hij hoopte dat het een beetje normaal was hier, hij wist nog hoe zijn moeder hem had gedwongen hier heen te gaan. Hij vond het tien keer niks. Zijn ouders hadden spijt dat ze hun magie kwijt waren omdat ze hadden besloten dat ze op de Aarde wouden blijven wonen. Ze wouden dat hij een goede toekomst zou hebben op Ayao, wat hij eigenlijk helemaal niet wou. Hij was zo gehecht aan zijn familie. Hij liep grimmig met zijn koffer achter zich aan gesleept naar de enorme banken en keek een beetje sullig om zich heen. Hij werd rood, iedereen was al met elkaar aan het praten, alleen hij stond hier. Toen dacht hij ineens aan Crystal, hij hoopte stiekem dat ze hier snel zou zijn, hij had haar zo lang niet gezien, terwijl ze zulke goede vrienden waren. Hij stond zenuwachtig te tippen met zijn voeten op de koude vloer, terwijl hij naar de enorme deuren keek waar Crystal ieder moment door heen kon komen.

Lorraine veegde haar tranen weg en gaf haar broertje Codie nog een allerlaatste knuffel, ze zwaaide haar ouders gedag en liep met de koffers in haar handen naar de ontvangsthal. Toen ze eenmaal binnen kwam lopen sperde ze haar ogen wijd open het was er zo groot en mooi. Ze vond het moeilijk om haar familie achter te laten en voor een poos niet meer te zien maar ze wou ook een nieuw leven beginnen een leven waar ze gewoon zichzelf mag zijn en waar niemand haar wilt veranderen maar waarschijnlijk is dat zo goed als onmogelijk. Ze liep verder maar struikelde al gauw over een voet, ze viel met een harde klap voorover ze krabbelde gauw overeind en hoopte dat niemand het had gezien want dat zou een slechte indruk hebben vod zij.

Jonathan bleef naar de deur kijken, en toen zag hij iets geniaal. Voor de meeste normale mensen, dan. Hij zag iemand onderuit gaan. Heel even verscheen er een kleine grijns op zijn mond. Hij herstelde zich al gauw en keek gauw de andere kant uit, maar hij móést gewoon naar haar kijken. Hij wist niet waarom, maar ze had gewoon zo'n aantrekkingskracht, uit zijn ooghoek bekeek hij haar grondig. Hij wou geen vrienden maken, maar hij wist dat als hij bleef kijken dat ze deze kant op zou komen, of ze moest verlegen zijn en daar gokte hij dus maar op.

Namine kwam helemaal alleen aan. Zonder ouders die haar uitzwaaide. Nou ja, niet dat haar vader dat überhaupt zou doen. Die had ze tenslotte nu al 8 jaar niet meer gezien en dan dacht die lul dat ze het leuk vond om elk jaar een kaartje te ontvangen op haar verjaardag! Ze vond hem echt gestoord en haatte zijn kaartjes. Haar moeder had een taxi voor haar geregelt die haar hierheen had gebracht maar was zelf niet meegegaan. Beter vond Namine, want ze kon het de laatste tijd niet goed met haar moeder vinden. Wat weer door haar stiefvader kwam. Jaregenlang is ze daar mishandeld en elke keer stond haar moeder alleen maar toe te kijken! En die stomme vent was ook nog eens tegen haar zusje poeslief! Nou ja, dat was opzich wel beter want als hij ooit Elynor wat aandeed zwoer Namine dat ze hem zou vermoorden. Geen grapje, ze vond namelijk echt dat ze haar zusje moet beschermen. Ze trok haar grote zwarte koffer (die vooral vol zat met hakken) achter haar aan terwijl ze de aankomsthal inkwam. Het was er vreselijk druk. Iets waar ze heel erg een hekel aan had. Ze ging even snel met een hand door haar knal rode haren en ademdediep in en uit. Vervolgens liep ze naar een bankje waar nog niemand zat en ging daar zitten. Waarschijnelijk zou ze hier best een loner worden, maar dat maakte haar niet uit. Dat was ze wel gewend.

Lorraine keek om haar heen en zag zoals ze al had verwacht dat iemand het dus gezien had, fijn dan leuke eerste schooldag. Ze draaide haar hoofd weer om en liep een stukje door en toch had ze het gevoel dat er nog iemand keek ze draaide zich weer om en ja hoor hij keek nog steeds naar haar ze begreep er niks van zat haar haar door de war is het weer zo'n iemand dat denkt dat ze zich moet veranderen even zag je een boze blik maar dat was al gauw verdwenen gewoon niet aan denken dacht ze. Ze wou weer doorlopen maar ze kon niet, ze verzamelde wat moed en liep naar de jongen toe 'Zit mijn haar raar of zo' zei ze en keek hem vragend aan. Ze kon gewoon niet doorlopen zonder te weten waarom hij haar bleef nakijken en dus wat al een hele stap was voor haar ging ze het maar vragen ander kon ze vanavond niet slapen omdat ze niet wist waarom hij haar bleef nakijken.

Jonathan keek beschaamd weg, zodat het zo onschuldig mogelijk zou lijken. Maar toen hij het meisje dat onderuit ging op hem af kwam lopen, werd hij rood en wist al meteen dat het voor hem was. "Eh, ehh," was het enige wat hij wist uit te brengen en keek naar de grond, weer naar het meisje en weer naar de grond. Daarna keek hij ineens op en gaf haar een klein glimlachje, dan maar zijn charmes in de strijd gooien. "Hey," begon hij twijfelend. "Ik, eh, ben Jona," stelde hij zich zo nonchalant mogelijk voor. Waarom zei hij nou weer Jona? En niet gewoon zijn naam. Het klonk zo stom. Hij zuchtte en schaamde zich nu al weer.

Het is niet zo bij GSM dat het een hele vriendengroep is, sommige kennen elkaar, sommige niet. Zoals ik hoef dit meisje niet ineens helemaal goed te kennen, het kan zelf zo zijn dat ze elkaar nooit meer spreken. Of dat ze vijanden worden. Het is net zoals het echte leven.

Een meisje met een donkerblauwe mantel om en een kap over haar hoofd kwam aan bij de school. Ze stapte de auto uit en met een ijskoude blik keek ze naar haar ouders, maar bij haar zusjes en broertjes keek ze heel vriendelijk en lief. Ze gaf Kaylee een dikke knuffel, want van al haar familie zou ze haar het meest gaan missen, nog even en dan zou zij ook naar deze school komen en daar kon ze haast niet op wachten. Het meisje had een naam ze hete Crystal. Iedereen die haar kende zag haar als de ijskoningin, het meisje die geen enkele gevoel toonde aan anderen op één na en dat was haar beste vriend Jonathan, hopelijk was hij hier ook. Langzaam ging ze de ontvangsthal binnen en toen zij binnen kwam kwam er een ijzige wind, meteen waren vele blikken op haar gericht. De meeste keken haar verafschuwend aan of keken haar aan als een vreemde snuiter, de eerstejaars keken haar heel angstig aan. De blik die Crystal had was nog steeds ijskoud en hoe ze liep was haast beangstigend. In de verte zag Crystal twee mensen een meisje en een jongen. Een grijns verscheen op de lippen van Crystal en een zacht gegrinnik kwam eruit. Rustig liep ze naar de twee toe en meteen legde ze haar handen voor de ogen van de jongen. "Blake?" fluisterde ze zacht in de jongens oor. Ze kende de echt naam van de jongen wel, maar zij noemde hem altijd Blake. Ook al had ze Jonathan heel lang niet gezien, ze herkende hem meteen, maar de grote vraag was of die haar nog zou herkennen. Ze was erg veranderd helemaal qua innerlijk.

Lorraine zuchtte, ze vroeg toch of er iets met haar haar was niet om zij naam 'Ik ben Lorraine, het meisje dat zich afvraagt of haar haar verkeerd zit' zei ze zacht, ze wou wel aardig blijven maar ze moest gewoon weten of er iets aan de hand was met haar. 'Leuke naam trouwens het moet me denken aan het verhaal van Jona' zei ze en keek naar de grond, de vloer was niet meer zo schoon ze moest denken aan haar moeder die zou dit niet trekken. Ze keek naar het meisje dat aan kwam lopen, ze hoorde haar de jongen Blake noemen maar hij heette toch Jona dacht ze 'Um hoi' zei ze zacht.

Jonathan was zo in gedachten over hoe hij zo stam was geweest om het meisje zo nieuwsgierig aan te kijken dat hij heel erg schrok van de stem die ijzig in zijn oor klonk. Hij herkende hem meteen en was zo blij dat hij is gauw omdraaide om haar een dikke knuffel te geven, zonder haar ook maar een blik te gunnen, was hij al zeker dat het Crystal was. "Cali," fluisterde hij met een blije toon in haar oor en grijnsde. Stiekem had hij haar wel heel erg gemist. Ze was echt de enige die hij vertrouwde, wat hem vaak zorgde baarde. Zij was de enige die zijn zwakke plekken wist, hij zou deze vriendschap nooit beëindigen, het zou zijn ondergang zijn.

Namine zag al vrijwel direct dat er meerdere groepjes waren. Heel veel mensen kende elkaar al en zij zat daar maar op dat stomme bankje in haar eentje. Ze legde haar handen in haar schoot en keek daar even naar, vervolgens keek ze weer op en liet ze een blik door de ongelofelijk grote hall glijden. Was dit hele gedoe wel iets voor haar? Ze trok haar koffer naast haar op de bank en ritste die open. Het eerste boek dat ze kon vinden trok ze uit haar koffer en vervolgens sloot ze die weer. Ja.. lezen kon ze overal. Zelfs in zo'n drukke rumoerige ruimte, het maakte haar allemaal niets uit. Als ze eenmaal in het boek zat vergat ze toch alles om haar heen. Eerst bewonderde ze het boek van alle kanten. - Iets wat ze altijd deed als ze een boek begon te lezen. - Vervolgens las ze de achterkant terwijl ze eigenlijk allang wist wat er stond en uiteindelijk sloeg ze het boek open. Ze sloot het lawaai buiten en begon te lezen. Het was heel vreemd dat ze dit kon. Aangezien ze in de lessen altijd last had van concentratieproblemen, maar ze kon zich wel van iedereen af sluiten als ze aan het lezen was. Heel eigenaardig dus. Ach ja, eigenlijk was ze ook een beetje vreemd.

Maysilee was hier al een tijdje. Ze stond hier maar wat. Af en toe probeerde ze iemands aandacht te trekken, maar meer dan een simpele 'Hoi' kwam er niet vanaf. Er waren veel groepjes, van mensen die elkaar al kenden, maar ook een aantal mensen die alleen stonden, zoals haar. Voorzichtig schuifelde ze richting een roodharig meisje, en ging stilletjes naast haar staan. Even zag ze dat het meisje opzij keek, maar toen zijzelf ook keek, keek het meisje snel weer weg. Ze leunde tegen de muur aan, en graaide in haar tas. Hij was behoorlijk volgepakt, met foto's, knuffels en kleding. Uiteindelijk vond ze wat ze zocht, haar mobiel. Ze had 1 ongelezen bericht. Het was van haar moeder. 'Hoi lieverd, gaat alles nog goed?' Maysilee sms'te niet terug, dat zou ze later wel doen. Ze was helemaal alleen naar de school gereisd, omdat haar ouders druk waren met verhuizen.

Jonathan schreef:Jonathan was zo in gedachten over hoe hij zo stam was geweest om het meisje zo nieuwsgierig aan te kijken dat hij heel erg schrok van de stem die ijzig in zijn oor klonk. Hij herkende hem meteen en was zo blij dat hij is gauw omdraaide om haar een dikke knuffel te geven, zonder haar ook maar een blik te gunnen, was hij al zeker dat het Crystal was. "Cali," fluisterde hij met een blije toon in haar oor en grijnsde. Stiekem had hij haar wel heel erg gemist. Ze was echt de enige die hij vertrouwde, wat hem vaak zorgde baarde. Zij was de enige die zijn zwakke plekken wist, hij zou deze vriendschap nooit beëindigen, het zou zijn ondergang zijn.

Crystal voelde opeens een hele dikke knuffel en ze glimlachte en knuffelde hem ook meteen. Ze hoorde zijn blije gefluister toon in haar oor. "Ik heb je gemist" sprak ze tegen hem een glimlach verscheen op haar lippen en keek Jonathan aan met haar blauwe ogen. Nog steeds had ze haar kap op haar hoofd. Jonathan was de enige om wie ze echt gaf en zijn vriendschap zou ze nooit kunnen beëindigen, tenzij hij iets heel ergs doet bij haar. Alleen daar zou ze zeker van zijn dat het nooit zou gaan gebeuren. Ze zou hem nooit misbruiken of gebruiken voor haar eigen belangen. Ze keek op toen ze een leraar voorbij zag lopen "Juffrouw Dalway u kent de regels" sprak hij en hij wees naar haar kap. Crystal rolde met haar ogen en langzaam deed ze haar kap af, haar lange rode haren gleed naar beneden toe.

Jonathan zei niks en glimlachte alleen maar. Tot er een vreemde leraar op hun kwam aflopen. Hij verstond het niet helemaal, maar toen hij zag dat Crystal haar cap af deed trok hij een wenkbrauw op. Waar sloeg dit op? Ach, waar maakte hij zich druk om. Hij keek de leraar na die hij zag weglopen en richtte zich toen weer op Crystal. "Spannend?" vroeg hij kort af. Praten was nooit zijn sterkste kant, moest hij toegeven.

"Daar lijkt het wel op" sprak ze lichtelijk sarcastisch. Crystal zuchtte even. Nou het begon nu al goed eigenlijk, een leraar die haar nu al aansprak hoe ze bij liep. Hopelijk waren de andere leraren niet zo, maar ze wist zeker van wel. "Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?" vroeg ze aan hem. Ze had hem heel lang niet gezien en wou graag weten wat er allemaal was gebeurt met hem. Bij Jonathan was ze minder ijzig eigenlijk, maar je kon de kilheid nog wel een beetje horen in haar stem.

Maysilee hoorde om zich heen wel mensen praten, maar niemand durfde ze aan te spreken. Sommige mensen leken het heel gezellig te hebben, anderen omhelsden elkaar omdat ze elkaar lang niet gezien hadden. Maysilee kende hier niemand, niemand ging met haar praten, en al helemaal niet omhelzen. Ze graaide weer in haar tas, en plukte een pakje verkruimelde koekjes eruit. Ze probeerde het voorzichtig open te maken, maar helaas. Echt weer wat voor haar, het pakje scheurt en de kruimels liggen overal om haar heen. De hele zaal keek naar haar. Met een rood gezicht ging ze op haar knieën zitten, terwijl ze met haar handen de kruimels bij elkaar probeerde te vegen en in een prullebak te gooien.

Jonathan moest wel even wennen haar Crystal, de manier hoe ze praatte was niet bepaald normaal. Geen accent of dialect, maar gewoon die toon erin. Hij vond het wel leuk, maar moest er toch even aan wennen. Hij toverde er nog een glimlach tevoorschijn. "Met mij gaat het.. Prima?" zei hij weifelend. Hoe ging het eigenlijk met hem. Het was toch gewoon standaard als je goed of prima zei? Maar bij Crystal wist hij dat bij deze vraag geen standaard antwoord hoorde maar een serieus gesprek. Maar dat maakte hem vandaag allemaal niks uit.

"Is dat alles Blake, niks bijzonders te melden, want we hebben elkaar lang niet meer gezien. Dus er moet nog iets achter zitten" sprak Crystal met een rustige, maar ook wel koele toon. Ja Crystal was zeker veranderd en Jonathan kon dat wel snel merken. Haar uiterlijk was zeker niet veranderd, maar hoe ze sprak en hoe ze mensen aan keek dat was gewoon anders. Ze was meer wantrouwerger en terughoudender geworden en mensen die haar kennen pikten dat heel snel op, maar eigenlijk maakte haar niks uit wat mensen van haar dachten. Het was haar leven en als die mensen haar niet mochten was het hun probleem en niet het hare.

Jonathan was verbaasd over haar reactie. Het klonk niet agressief, terwijl die toon er prima bij zou kunnen passen. Hij vond de nieuwe Crystal niet leuk, hij zou haar niet tegen spreken. "Oh, nou niet veel bijzonders, gewoon zijn gangetje," kwam er onhandig uit. Dit was dus niet wat hij wou zeggen, maar goed. Het was de waarheid en dat telde, toch?

Rosalie strompelde door de gang naar de ontvangsthal, haar koffer achter zich aan slepend. Ze gromde nog wat vanwege haar vader en broertjes die haar zonet bijna hadden platgeknuffelt.. ze had zich ervoor geschaamd. Rosalie liet de koffer toen bij de banken op de grond vallen en ging er op zitten in kleermakerszit. Gelukkig was het een harde koffer dus haar kleding en spullen binnen zouden niet worden aangetast door haar gezit op de koffer. Ze keek nu goed om zich heen en pakte een pluk van haar haar waar ze met haar vingers doorheen begon te borstelen.. haar lange blonde haren. Veel mensen zagen haar altijd als een onschuldig persoon, maar Rosalie kon vaak brutaal doen en had een duidelijke eigen wil. Haar ogen dwaalde persoon na persoon af en keken of ze iemand zouden kunnen herkennen, maar helaas.. Ze begon te zuchten, ze moest nu weer vrienden maken. Normaal had ze dit altijd leuk gevonden, maar vandaag was ze gewoon een beetje stilletjes, zelf niet wetend waarom. Oppeens zag ze een schaduw naast zich, een meisje die kruimeltjes op aan het ruimen was. Ze was vast klunzig geweest en had ze laten vallen, dat vulde Rosalie nu zelf wel in. "Moet ik je helpen?" kwam er oppeens vriendelijk uit haar mond, ze vond het erg raar als niemand het meisje hulp bood en gewoon haar simpelweg aanstaarde, dat was belachelijk! Ze boog voorover, op haar knieen en begon al mee te helpen zonder dat ze antwoord had gekregen.

Met zijn tas liep Finn de ontvangsthal binnen en hij keek een beetje rond, hij hoopte maar dat hij het hier naar zijn zin zou krijgen. Hij liep naar een vrije stoel en gaat er maar op zitten. Hij was benieuwd hoe het hier op school zou zijn, hij was er namelijk nog nooit geweest. Toen hij rondkeek viel zijn oog op een jongen en meisje dat aan het praten waren. Die kende elkaar vast al wel, Finn kende hier niemand. Op een of andere manier vond hij dat wel vervelend, maar ook weer niet. Voor hem was het gewoon een geheel nieuwe ervaring en hij hoopte dat het een leuke ervaring zou zijn. Hij slaakte zachtjes een zucht in de hoop dat hij zo naar zijn kamer zou mogen. Het was afwachten op het woord van de heerseres. Finn zag al verschillende meisjes in de ontvangsthal, maar niet zo veel jongens. Maar de jongens die er waren, zagen er dan wel goed uit. Finn haalde zijn schouders op, misschien moest hij maar een meisje vinden waarmee hij samen naar leuke jongens zou kunnen kijken.

Jonathan schreef:Jonathan was verbaasd over haar reactie. Het klonk niet agressief, terwijl die toon er prima bij zou kunnen passen. Hij vond de nieuwe Crystal niet leuk, hij zou haar niet tegen spreken. "Oh, nou niet veel bijzonders, gewoon zijn gangetje," kwam er onhandig uit. Dit was dus niet wat hij wou zeggen, maar goed. Het was de waarheid en dat telde, toch?

"Oke als jij dat zegt" sprak Crystal en trok een lichte wenkbrauw op. Haar blik gleed naar andere mensen toe, ze keek hun ijskoud aan. Even snoof ze, wat er met haar gebeurd is was niet zo bijzonder. Behalve dat er iets vreselijks gebeurd is met haar oom, hij was een paar maanden terug vermoord door iemand. Alleen wie dat wist ze niet, maar ze zinde op wraak. Wie aan haar familie kwam. Kwam ook aan haar. Ook al zijn haar krachten nog niet erg sterk, ze wist hoe ze het moest gebruiken.

De blik van Finn kruiste met de blik van een van de meisjes. Het meisje met het rode haar keek hem een paar seconden ijskoud aan. Hij kreeg er een naar gevoel van, ze straalde bijna alleen maar negativiteit uit. Hij kreeg er rillingen van en keek snel weer weg. Hij hoopte maar dat er ook mensen met een lieve uitstraling op deze school zaten, hij had de rest in de ontvangsthal nog niet goed gezien en kon daar ook geen oordeel over veilen. Het zou vast wel leuk worden dacht hij. Hij zou mensen ontmoeten die dezelfde krachten als hem zouden hebben, misschien konden ze elkaar ook nog wel iets leren. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, alleen al bij die gedachten. Alhoewel hij nog met niemand had gepraat of echt contact had gehad vond hij het nou al een leuke school.

Jonathan keek ernstig naar Crystal. Alles schoot te binnen, het waren alleen onaardige dingen. Dit gesprek liep niet goed af, wist hij. "Hee, kijk eens wat vrolijker," riep hij lachend uit maar ergens zat er toch een lichte trilling van angst in zijn stem. Hij volgde haar blik langs de mensen, toen hij een jongen terug zag kijken naar Crystal keek hij even naar haar of er een glimlach op haar gezicht verscheen. Niks. Wat raar, vond hij. De jongen was knap, moest hij toegeven. Hoe kon een meisje daar nou niet om glimlachen, als zo'n knappe jongen je aankeek. Hij bekeek de jongen eens goed, hij had er nooit bij nagedacht of hij op iemand zou afstappen, het was niets voor hem geweest. Het was vanzelfsprekend geweest om mensen te bekijken en daarna diegene te negeren, alsof je diegenen nooit hebt gezien. Stiekem, heel stiekem hoopte hij dat het deze keer anders zou zijn.

Maysilee schrok op van een meisje dat aanbood haar te helpen. Nog voordat ze antwoord kon geven knielde het meisje al, en veegde ook wat kruimels bij elkaar. 'Dankje.' fluisterde ze bijna niet hoorbaar. Hopelijk had dat meisje het gehoord, anders zou ze vast denken dat ze een ondankbaar kreng was. Ze vond het wel vreemd dat voor de rest niemand haar hielp. Waren de mensen hier zo asociaal? Het zou toch niet. Ze waren allemaal verre familie van elkaar. Bijna alle kruimels waren weg, Maysilee ging staan, klopte haar handen af en keek het meisje dankbaar aan.