De ontvangsthal

Sorry voor late reactie heb het nogal druk op school
--
Lorraine was intussen alweer weg gelopen met nog steeds dezelfde vraag waarom hij haar zo lang aankeek ze schudde met haar hoofd ze moest het maar gewoon vergeten. Ze stond weer alleen net zoals net, hoelang moest ze hier nog blijven moest je je gewoon aanmelden en naar je kamer gaan of hier blijven wachten op iets. Ze liep naar een muur toe en zakte langzaam naar beneden en ging zitten op de grond, hoe raar andere het ook vonden het is beter dan staan.

Crystal wende zich naar Jonathan en hoorde wat hij tegen haar sprak, een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. De jongen was zeker knap, maar het was totaal niet haar type. Als een zij een jongen mocht of andersom en zou ze alles doen om diegene uit de weg te gaan. Want liefde voelen staat niet in haar woordenboek. Ze is nooit verliefd geweest op een jongen laat staan gezoend. Nee aan zulk soort dingen begon Crystal niet aan, want later zou diegene toch je hart breken. Ze wist er alles van omdat het bij haar kleine zusje Kaylee gebeurt was en zo iets afschuwelijks wil zij helemaal niet voelen.

Rosalie keek naar het meisje en glimlachte nog eens. Ze was knap, erg knap zelfs.. dat zou je zo van een afstandje kunnen zien. Soms was ze wel jaloers op zulke meisjes, maar toch was dat geen reden voor haar om dan krengig te zijn en kattig te gaan lopen doen. Dat was kinderachtig! Rosalie veegde nu ook haar handen af en keek haar daarna aan. 'Euh.. hoe heet je?' vroeg ze toen met een vriendelijke glimlach die haar lippen sierde. Toch kon ze het niet laten om nog eens rond te kijken, te zien of er nog leuke andere meiden zouden zijn, en misschien wel leuke jongens.

Maysilee was onder de indruk van haar vraag, dat iemand haar wat vroeg had ze niet verwacht. 'Maysilee.' zei ze. Deze keer iets harder, 'En jij?' vroeg ze, terwijl ze glimlachte. Het was een blond meisje, en ze zag er stoer uit. Niet echt haar type, maar ze leek haar oprecht aardig.

Rosalie glimlachte en keek naar het meisje.. ze vond het een mooie naam. "Rosalie" zei ze toen grijnsend. Daarna liet ze zichzelf op de bank ploffen en keek rond. "Ken je al mensen?" vroeg ze toen. Zelf had ze nu wel al een paar bekende gezichten gezien.. maar had geen zin om met ze te praten, de meeste waren toch niet eens vrienden van haar. Rosalie hield een hand door haar haar en legde daarna haar handen netjes in haar schoot. Ze zag even verderop een meisje en een jongen praten, de jongen was zeker knap.. Dat kon je zo zien van een afstandje, het meisje daarintegen kwam nogal nors over.. Een koud typje.

De voetstappen die amper te horen waren van Djuana kwamen langzaam dichter bij de deur van de school. Ze had een dik trui geval aan met de muts over haar hoofd heen van haar vorige college. Een paar krulletjes die donker bruin met blond zijn geverfd vielen er nog net uit haar trui. Een strakke broek zat er nog onder met een groot gat op de knie. Dat kwam omdat ze laatst gevallen was, maar de broek zat te lekker om weg te konden gooien. Aan haar voeten had ze witte afgetrapte All stars. Ze liep de grote deuren in, ze was al zo vaak van school verandert de afgelopen 2 jaar dat dit allemaal niet zo vreemd meer was. Alleen de mensen vind ze maar helemaal niks. Ze keek zoals altijd naar de grond en zet stap voor stap tot ze tegen een pilaar aan knalt, ze stapte even achter uit en loopt er uit eindelijk langs. Even hefde ze haar hoofd omhoog, over al stonden al een paar groepjes gevormd.

Jonathan stootte haar zachtjes aan. "Oeh," fluisterde hij plagerig in haar oor en grijnsde. Hij vind het zo heerlijk om te zien hoe Crystal naar mensen keek. Hij kon er echt van genieten. Hij wist nu al wat ze ging zeggen, hij zou er alleen maar om moeten lachen omdat zij echt nooit verliefd is geweest. Zo lang hij haar kende tenminste. Hij hoorde hoe de Heersers iedereen verwelkomde en dat ze zich strikt aan de regels moesten houden. Na een leuke speech van de conciërge mochten ze naar hun kamers gaan, sommige deelden, sommige niet. Maar dit kon ieder moment veranderen, De Heersers zei dat iedereen anders was en zij zou aanvoelen wanneer je aan een kamergenoot toe was. Jonathan knikte begrijpend, even kruiste zijn blik met De Heersers. In plaats van weg te kijken bleef hij haar aanstaren, De Heersers keek snel verder alsof er niets was gebeurd.

Crystal hoorde de plagerige geluid van Jonathan in haar oor en kon niet helpen om even zwak te gniffelen. AL snel zag ze de Heerseres komen en met een ijskoude blik keek ze haar aan, ze wende zich helemaal niet van haar af. Ze was niet bang voor haar en die regels konden wel gestolen worden vond ze. Wat nou regels? Als iemand zich daar aan zou gaan houden. Nou zij zeker weten niet en hopelijk wist de Heerseres dan ook, ze was zo anders dan alle andere mensen eigenlijk. Even keek ze naar Jonathan. "Zeker geen kamer genoot?" sprak ze luchtig tegen hem. Ze kon naar haar kamer gaan nu en was ze tenminste verlost van al die andere gespuis die hier rond liepen

Jontahan wou haar koffers pakken maar toen hij Crystal hoorde keek hij haar verontschuldigend aan. Hij kon niet uit de toon van haar stem halen hoe ze het bedoelde. Bedoelde ze het alsof het normaal was, of dat ze het jammer vond dat zij samen niet op de kamer waren. Maar, nee, dat kon niet, meiden mochten niet met jongens op de kamer. Hij schudde zijn hoofd, maar zei geen sorry. Hij pakte zijn koffers uiteindelijk toch en zag dat de helft van de hal al weer leeg was omdat iedereen meteen naar zijn kamer vertrok.

Wat Crystal bedoelde was heel normaal, misschien ook lichtelijk dat ze het jammer vond dat ze niet samen in een kamer mochten. Eigenlijk kan dat ook niet meisje mochten niet met jongens op een kamer en andersom ook niet. Dat was één van de regels die ze had gehoord. Rustig pakte ze haar koffers en zag dat de meeste al weg waren, hopelijk waren de jongens kamer niet ver verwijderd van de meisjes. Dan kon ze vaak Jonathan opzoeken als ze wou. Met koffers en al liep ze richting de kamer die ze had.

Djuana had helemaal niks mee gekregen, alleen het laatste stukje. Niet echt slim dus.. Direct liep ze naar de balie om zich te melden, daar kreeg ze alles uit gelegd en gedaan. Ze hoefde alleen haar naam te zeggen en alles werd geregeld, af en toe knikte ze eens en meer deed ze niet. Ook kreeg ze de regels van de school te horen en niet veel later kreeg ze haar kamer nummer en het sleuteltje er van, ze hoopte dat het een kleine kamer is. Dat vond ze namelijk veel fijner dan 1 grote kamer..

Finn keek nog even rond en toen viel zijn oog op de jongen waarmee het meisje stond te praten. Hij was best knap, maar Finn wilde nog niet meteen mensen gaan versieren, daarbij wist hij ook niet eens of de jongen überhaupt wel op jongens viel. Van de Heerseres had Finn meegekregen dat ze naar hun kamer konden gaan, hij twijfelde daar nog even over. Hij kon natuurlijk ook nog even in de ontvangsthal blijven zitten en contact met andere mensen maken. Maar op een of andere manier was hij daar nou nog niet aan toe, dat zou later wel komen. Hij stond op en pakte zijn tas op en liep meteen door naar de balie waar hij zijn naam zei. Hij kreeg een sleutel in zijn handen gedrukt met het nummer 193 erop, dat was de sleutel van zijn kamer. Hij kreeg uitgelegd waar het was. Hij keek nog even rond en liep daarna de ontvangsthal uit, op zoek naar zijn kamer.

Djuana knikte nog even gedag en daarna keek ze nog even rond, het is iets heel anders dan haar vorige college. Haar vorige college was is Zweden, in Zweden, daar wou ze persee naar terug en dat heeft ze ook gedaan. Maar het werkte niet aan gezien haar vader en zus en broertje in Amerika woonde verwatterde het contact en dat was jammer waar door ze terug ging. En toen zat ze hier, een zucht gleed over haar lippen en ze pakte haar tas weer op. Ze had alleen maar een rug tas mee, daar paste alles in wat ze nodig had. Nu ging ze maar eens op zoek naar haar kamer 411.

Jonthan had zijn sleutel al gehaald, gelukkig maar want hij zag dat het al druk begon te worden bij de balie. Hij begon te lopen naar zijn kamer, op zoek naar kamer 193. Hij zag dat allemaal mensen voor hem afsloegen naar hun kamer, ver in de gang zag hij de jongen lopen waar hij naar zat te kijken. Hij slikte even en hoopte dat hij niet in de kamer naast de jongen zat. Hij liep verder, achter de jongen aan, onbedoeld, maar hij moest toch echt dezelfde kant op.

Rustig liep Crystal achter Jonathan aan en zag dat het erg druk was bij de balie. Ze wachtte af en al snel was zij aan de beurt, ze kreeg de sleutel van haar kamer, 190. Ze liep door en zag dat Jonathan dezelfde kant op ging als zij. Ze zag een jongen in de verte en haalde haar schouders op. Toen ze haar kamer had gevonden deed ze de sleutel in het sleutel gat en deed de deur open. Even keek ze nog naar Jonathan en de andere jongen en liep toen haar kamer binnen.

Namine had werkelijk niets meegekregen van wat er gezegd was omdat ze aan het lezen was, maar toen ze opkeek zag ze opeens dat de zaal leegstroomde. Blijkbaar mochten ze naar hun kamer. Ze borg haar boek weer op in haar koffer en ging achter in de rui van de balie staan. Ze draaide even een pluk van haar knal rode haar om haar vinger heen en staarde naar de grond terwijl ze af en toe weer een metertje naar voren stapte tot ze aan de beurt was. Kamer 177 dat zou haar kamer zijn, maar ze moest hem delen. Met een meisje genaamd Rosalie, ze hoopte maar dat dat goed zou komen en dat Namine zich normaal kon gedragen en aardig kon opstellen. Ze liep richting de kamer en toen ze naar binnen liep zag ze dat het meisje er nog niet was. Daarom koos ze snel het bed bij het raam. Namine lag altijd graag bij een raam, het gaf haar meer een gevoel van vrijheid. Ze liet zich op het bed vallen en staarde een poosje zwijgend naar het plafond.

Nathan deed het portier van de auto open en stapte naar buiten. Hij keek naar het gebouw wat voor hem stond, het was groot en klassiek, het was zijn thuis. Elk jaar kwam hij hier terug, het was zijn school, zijn steun en toeverlaat. Hij groette zijn ouders, wachtte tot zijn zusje ook uit de auto was gestapt, ze zat immers op dezelfde school, en sloeg toen het portier weer dicht. Hij keek naar de grote, houten deuren en zag dat ze al dicht waren, de introductie was vast allang geweest, maar zijn zusje kon nooit opschieten. Hij besloot dat het het beste was om zich zo snel mogelijk naar zijn kamer te begeven, zonder de Heerseres tegen te komen, anders zou hij zijn eerste uur nablijven al te pakken hebben, en dus haastte hij zich naar de deuren. Hij duwde een van de deuren open en met dat hij voet in de ontvangsthal zette hoorde hij de auto achter zich wegrijden. Hij liep verder de ontvangsthal in en hoorde na een tijdje de deur met een doffe bonk achter zich dichtslaan.

'Eeeh nee.' reageerde Maysilee op de vraag van het meisje of ze iemand kende. 'Ik ben een beetje moe, geloof ik.' en ze glimlachde. 'Mooie naam trouwens.' ze krabte aan haar knie. 'Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren dit jaar, gelukkig ken ik nu tenminste iemand. Nouja, ken.' Maysilee praatte alleen tegen mensen die ze echt aardig vond, zonder dat ze het doorhad kon ze uren praten. Ze stak een plukje haar achter haar oor en pulkte wat aan haar nagel.

Rosalie keek naar een jongen die nu binnen kwam lopen.. ze kon niet goed herinneren of ze hem al ooit had gezien, maar hij zag er niet verkeerd uit. Rosalie beet op haar lip en schudde kort en snel haar hoofd, hij zou vast in love met zichzelf zijn.. een arogante jongen, dat moest haast wel als je zo knap was. Ze wende haar blik nu weer naar het meisje naast zich en glimlachte vriendelijk. 'Ik zie ook nog niemand die ik ken.. gelukkig heb ik inderdaad jou nu' zei ze daarna. Rosalie kende vele mensen maar ze kon echt werkelijk niemand herkennen! Jammer vond ze dat toch ergens, ze hield van contacten hebben en vrienden om zich heen. Rosalie was dit dan ook niet vaak gewend, dat ze helemaal niemand had en dus van het begin af aan moest beginnen.. maarja het hoorde erbij! Ze pakte nu een plukje haar en begon er met mee te spelen tussen haar vingers..

Nathan zag dat er voor zich twee meisjes met elkaar aan het praten waren. Hij besloot hen maar even te vragen of de toespraak van de Heerseres al geweest was, het was immers al bijna etenstijd. Hij liep naar ze toe, 'Hoi, weten jullie of de toespraak van de heerseres al geweest is?' vroeg hij hakkelend, hij was normaal niet zo, maar hij wou echt niet nablijven op zijn eerste dag dus had hij geen keus. Hij haalde zijn hand door zijn haar en terwijl hij wachtte op antwoord hing hij zijn tas van zijn ene op zijn andere schouder.

Rosalie keek naar de jongen die voor haar stond en glimlachte weer vriendelijk, dat was iets wat ze zichzelf aan had geleerd want dat was gewoon netjes. Rosalie knikte. 'Ja gewoon the usual speech' zei ze toen en bekeek hem eens goed. Van dichtbij was hij nog knapper dan van ver weg, maar toch vond Rosa het nu geen goed idee om al voordat ze iedereen goed kende een jongen te gaan versieren, ze besloot maar gewoon aardig te zijn. 'Aangenaam, Rosalie' zei ze toen en keek naar haar vriendin die naast haar zat en seinde dat ze zich voor moest stellen. Hopelijk had Maysilee ook gezien dat het geen lelijke jongen was.. dan hadden ze straks iets om over te praten.

Nathan merkte toen het meisje zich voorstelde dat hij zijn eigen naam helemaal nooit had genoemd. 'Oh, eehm, sorry, ik eehm.. ik ben Nathan.' stelde hij zichzelf voor en hij stak zijn hand uit, maar later besloot hij dat dat maar stom was en dus haalde hij hem snel weer door zijn haar. 'Ik heb eigenlijk bestwel honger, gaan jullie mee naar de eetzaal?' en hij wenkte naar de twee blonde meisjes. Hij hoopte dat ze ja zouden zeggen want hij had geen zin om in zijn eentje naar de eetzaal te lopen. Hij zette zijn tas op de grond neer en bekeek de beide meisjes nog eens goed.

Rosalie knikte, en wachte eigenlijk niet op antwoord van Maysilee dus greep ze naar haar hand en grijnsde toen. Zo trok ze haar achter zich aan, bovendien moesten ze eens vrienden maken.. en zo schoot dat al lekkerop! Rosalie liep samen met Nathan door de gangen en keek hem af en toe aan. 'Hoelang ben jehier al?' vroeg ze toen en daarna verdwenen ze de eetzaal in. (Volgens mij moeten we nu verder daar C:)

Mary-Louise stapte uit de zoveelste Taxi die haar nu afzette voor haar nieuwe school en sloot de portier. Rechts voor haar stond een laag gebouwd muurtje waarin 'Detroit Lakes High School' stond gegrafeerd. Heel even had ze de nijging terug de Taxi naar huis te nemen maar bedacht zich net op tijd dat dat niet de oplossing zou zijn voor haar zenuwen en onzekerheid. Ze nam haar koffer dankbaar aan die de Taxi Chauffeur naar haar uitreikte en richtte zich toen weer op het hoge school gebouw die op zo'n 20 meter afstand bij haar vandaan stond. Ze staarde even bedenkelijk naar de school, zette de capuchon van haar zwarte mantel Jasje op en pakte vervolgens (met onvoorstelbare zenuwen in haar buik) haar koffer op waarna ze in de richting van de Ingang liep.