Kamer 190 - Crystal

Crystal is het liefst alleen en nog steeds is ze aan het hopen dat ze geen kamergenoot zou krijgen, want dan kreeg ze geen enkele privacy en die wil ze wel heel graag hebben. Hopelijk zou de schoolhoofd rekening mee houden. Crystal's kamer is niet zo groot, maar wel groot genoeg voor haar. Ze heeft een zwart/rode kamer, ze heeft een bureau die tegenover haar raam staat. Ze heeft ook een nachtkastje naast haar bed. Haar bed staat naast de deur als je binnen komen.

Personen: Vrij
Regels: Geen

Toen Crystal haar kamer binnen kwam zag ze dat niks veranderd was, alles zag precies uit hoe ze het had gelaten. Ze keek om zich heen en dumpte haar koffers naast haar bed neer. Het was zo rustgevend, ze liep naar het raam toe en deed het open. Frisse lucht kwam naar binnen en ze snoof het op. Haar gedachte dwaalde af naar Jonathan, ze deed een beetje anders naar hem. Niet helemaal zich zelf eigenlijk. Een zucht ontsnapte en even wist ze niet wat ze moest doen. Jonathan zou vast naar die ene jongen gaan, als hij zo graag bij hem wou zijn moest hij het weten, maar haar kon het weinig schelen. Jonathan wist als die hulp nodig had kon die altijd bij haar terecht. Rustig deed ze de raam weer dicht en bekeek nu grondig haar kamer.

Crystal ging naar haar kamer maar weer toe toen Jonathan zijn kamer in ging. Ze ging op haar bed liggen en staarde naar de plafond, eigenlijk heeft Crystal een klein geheimpje die ze met niemand deelde zelfs niet haar zusje Kaylee of Jonathan. Crystal kon als ze wou en niemand er was heel mooi zingen, maar deed het alleen als ze in haar uppie was, want ze
houd niet van als mensen haar hoorden. Ze houd niet van om midden in debelangstelling te staan. Een zucht glipte uit haar mond en ging even recht zitten en stond op en liep naar het raam en deed het open en staarde even recht vooruit. Het uitzicht was haast betoverend eigenlijk.

Rustig sloot ze de raam weer en wist even niet wat ze moest doen. Zou ze nu gaan zingen? Wat nou als iemand haar zou gaan horen. Ze wou helemaal geen pottenkijkers een zucht glipte even weer uit de mond van Crystal, ze haalde even wat adem en heel zacht begon ze te zingen 'Leven is van mij' uit de musical Elisabeth. Ze hield van het liedje en vind zich er ook zelf in. Alles wat ze zong kwam recht uit haar hart. Crystal niet haast nooit haar emoties los, maar bij liederen deed ze dat wel en bij Jonathan een beetje. Al snel stopte ze met zingen en zou even zien hoe het met Jonathan was, ze wou wat meer met hem optrekken, ze had hem zo lang niet gezien. Ze ging haar kamer uit