Kamer 200 - Jonathan en Finn

Ze moesten van De Heersers in deze kamer, ze had zich vergist dat ze een eigen kamer nodig hadden. De kamer is vrij ruim. Aan de ene kant staat een bed, kast en bureau. Aan de andere kant precies hetzelfde. Deze kamer is iets moderner dan de andere kamers in de school, omdat kamer 200 er later is bij gebouwd.

Personen: Maximaal 5
Regels: Hou het netjes!

Jonathan had zijn spullen al gehaald, hij was er stiekem wel tevreden mee, de kamer zag er ten eerste veel beter uit en hij deelde hem met een hele knappe jongen. Hij gooide zijn koffer naast zijn bed en liet zich vallen op het bed. Het boeide hem niet zo waar hij lag, maar bij het raam, zoals nu, was wel fijn. Ten derde, dacht hij in zichzelf. Het bed is tien keer zo comfortabeler, hij glimlachte bij die gedachten.

Finn liep zwijgend naar het andere bed toe en legde daar zijn koffer op. Hij maakte zijn koffer weer open en begon zijn spullen weer uit te pakken. Hij hoopte maar dat hij nou geen kamer switch meer zou krijgen want dat zou hij vervelend vinden. Hij had zijn spullen weer net zo als toenstraks netjes geordend in de kast. Toen zijn koffer leeg was schoof hij die onder zijn bed en ging op het bed zitten. Hij staarde een beetje voor zich uit, hij had geen idee wat hij moest zeggen. Misschien was zwijgen dan ook het beste.

Jonathan kwam langzaam omhoog toen hij Finn hoorde binnenkomen, hij keek hoe hij zijn koffer op het bed legde. Hij ging in een kleermakers zit zitten en leunde achterover op zijn armen. Hij keek hem verontschuldigend aan. "Sorry, het ligt niet aan jou," was het enige wat hij wist uit te brengen, hij kreeg blosjes op zijn wangen dus hij keek gauw weg. Wat stom, misschien had Finn niet eens gemerkt dat hij het niet leuk vond. Dat ging hij vragen, waarvoor hij sorry zei en dan moest hij het gaan uitleggen. Waarom maakte hij situatie altijd zo gênant?

Finn keek even naar Jonathan die zijn excuses aanbood. '' Ik dacht ook niet dat het aan mij lag hoor '' zei hij daarna tegen Jonathan en liet zich even achterover vallen en sloot zijn ogen. Daarna opende hij zijn ogen weer en staarde hij een beetje naar het plafond. Het zou grappig zijn als ze daar glow in the dark sterren op zouden plakken, maar dat was natuurlijk ook kinderachtig. Het zou wel een gezellige sfeer zijn, maar ach wat maakte het uit. Het was maar een kamer en daar zouden ze vast niet zo heel vaak zijn.

Jonathan keek hem direct aan toen hij op zijn excuses reageerde. Hij snapte niet helemaal wat hij ermee bedoelde. Dat hij zichzelf geweldig vond, of dat hij Jonathan snapte. Ach het boeide ook niet. Hij graaide wat in zijn bagage en haalde er een klein boekje met tekeningen uit. Zijn zusje Vlinder, was dertien, en hield van tekenen. Zij was echt zijn lievelings zusje, hij miste haar nu al. Hij keek met een grote glimlach naar de tekeningen. Tranen prikte in zijn ogen, maar hij hield ze in. Hij was blij dat Nana, zijn andere zusje al op deze school zat, soms schreven zijn ouders ook brieven aan haar, zij zat er al langer op omdat ze goed en snel leerde. Jonathan was altijd erg trots op haar geweest. Hij sloeg het boekje open en zag een tekening van hem en zijn zusje Vlinder. Zijn moeder had hem gemaakt, wist hij nog. Het was haar tekeningen boekje geweest. Maar dit was haar enige tekening, ze had er nooit tijd voor. Vlinder had het later overgenomen.

Finn ging weer recht op zitten op zijn bed. De sfeer in de kamer was nou niet echt bepaald vrolijk, misschien moest hij maar eens de school een beetje gaan verkennen, alleen. Gewoon een beetje rondkijken en heel misschien wel kennismaken met zijn medeleerlingen. Maar hij wist nou al dat hij dat toch niet zou doen. Hij stond op van zijn bed en liep naar de deur. Hij bedacht zich dat het een beetje grof zou zijn als hij zomaar de kamer uit zou lopen. 'Ik ga even een beetje door de school lopen.' zei hij maar tegen Jonathan. Daarna liep hij de gang op.

Jonathan keek op naar Finn toen hij wat zei. Hij knikte eventjes kort en richtte zich toen weer tot het boekje met tekeningen.

Jonathan hoorde dat er iemand klopte op de deur. "Ja?" riep hij vragend terwijl hij het boekje met tekeningen wegstopte en verwachtingsvol naar de deur keek. Hij had geen zin om de deur open te maken, als het Crystal was kon ze gewoon naar binnen lopen. Als het Finn was, tja, was het gewoon dom, want dit was zijn kamer.

Toen Crystal hoorde dat ze binnen kon komen maakte ze deur open en liep naar binnen. Ze zag Jonathan en glimlachte even zwak "He gezelschap nodig?" grinnikte ze naar hem. Rustig sloot ze de deur achter zich en liep naar Jonathan toe en ging gewoon naast hem zitten. "Wie is trouwens die jongen met wie je en kamer moet delen?" kwam meteen uit haar mond. Ze vroeg zich af wie die jongen was, want knap was die zeker. Maar zeer zeker wist ze ook dat die jongen vast homo zou zijn, ze kon heel snel ontdekken wie homo was of lesbische. Maar het was lastig voor haar als iemand nou bi was gewoon hetero.

Jonathan keek glimlachend naar Crystal toen ze binnen kwam lopen. "Haha, van jij altijd," zei hij glimlachend en schoof naar achter op zijn bed zodat ze erbij kwam zitten. Hij dacht even na hoe die jongen ook alweer heette. "Finn, ja, hij heet Finn," meldde hij zonder emotie.

Crystal grinnikte licht toen ze hem hoorde. "Finn? hmm die naam doet me denken aan een dolfijn" grapte ze opeens. Ze kende een dolfijn die Finn hete, ze keek naar Jonathan en even wist ze niks meer te zeggen. "Blake toch niet de braverik spelen op deze school of wel?" vroeg ze aan hem, ze hoopte dat die het niet deed anders zou het zo saai zijn. In jongens was Crystal niet geïnteresseerd, tenminste als het om verliefdheid ging dan. Het was al lastig genoeg om vrienden te maken en bij haar helemaal de jongens.

Jonathan moest wel even lachen over die opmerking van Finn. Hij ging nog harder lachen toen ze wat aan hem vroeg. "Nee, hoor, ik duik sowieso met 10 verschillende jongen en meiden in bed!" gierde hij eruit en keek haar lachend aan.

"Oke Blake als jij met 10 verschillende meisjes en jongens in bed gaan, dan hoop ik toch dat ik één van die meisjes ben" grapte Crystal, ze zou nooit met Jonathan in bed gaan, het was ten haar beste vriend en ten tweede ze is nooit eerder met iemand naar bed geweest, behalve met haar jongste zusje. Maar niet op zo'n manier natuurlijk. Ze keek even naar Jonathan en kon altijd wel met hem dollen eigenlijk.

Jonathan stopte met lachen en keek haar verbaasd aan. Het was natuurlijk een grapje, dit ook. "Echt?" vroeg hij zo geloofwaardig. Hij keek haar even serieus aan maar begon toen heel hard te lachen en liet zich achterover vallen op het bed.

Toen Crystal naar Jonathan keek leek het erop dat ze hem geloofde, maar toen hij opeens moest schateren van het lachen wist ze zeker dat het een grapje was en moest ze ook lachen. "Jij moet toch eens proberen echt serieus te zijn'' sprak Crystal tegen hem en probeerde serieus te klinken. Alleen lukte dat niet, ze wist dat Jonathan ook wel serieus kon zijn. Zij kon dat ook wel, maar meestal waren ze beide lol broeken. Ze kwam opeens perongeluk met haar hoofd tegen de muur aan "Au" zei ze droog.

Jonathan knikte proestend toen ze zei dat hij eens serieus moest zijn. Toen ze haar hoofd stootte begon hij weer heel hard te lachen en viel nog eens achterover. "Jij, bent... Echt hilarisch!" gierde hij uit.

Finn liep zijn kamer binnen en richtte zich even tot het meisje dat er was. '' Ik ben Finn'' zei hij en hij liep door naar zijn bed waar hij op ging zitten. Hij liet zich meteen achter over vallen zodat hij op zijn bed lag en hij sloot zijn ogen. Hij had niet eens de behoefte om te wachten op een antwoord van het meisje. Misschien kwam hij wel arrogant over, maar dat kon hem niet zo heel veel schelen. Hij was blij met wie hij was en dat was hij altijd al geweest. Hij voelde dat er wat haar in zijn ogen kriebelde en wreef het weg met zijn hand.

Crystal lachte gewoon, toen ze even hoorde wat Jonathan zei tok ze een pruil lip "Dat is niet aardig het doet erg zeer" sprak ze met haar pruil lip, maar moest toen spontaan gewoon lachen. Ze zag toen dat een jongen binnen kwam en toen hij zijn naam zei kon ze het niet meer inhouden en gierde van het lachen, want ze had die dolfijn naam in haar hoofd. "Sorry" grinnikte ze en lachte naar Jonathan toe. "Ik ben trouwens Cali" proeste ze uit. Alleen Jonathan wist hoe ze echt hete, maar ze had liever dat iedereen haar Cali noemde. Ze leunde even met haar hoofd tegen die van Jonathan aan. Haar hand had ze op zijn been neer gelegd. Het was totaal vriendschappelijk, maar het kon voor de jongen Finn heel anders uit zien.

Het kon Finn niet echt heel veel schelen dat ze aan het lachen waren zonder mede te delen waarom ze aan het lachen waren. Het gevoel dat Finn thuishoorde op deze school was wel meteen verdwenen. Maar ach, misschien dat het wel weer goed zou komen over een paar dagen of misschien wel over een week. Misschien was het toch een goed idee om met andere mensen kennis te maken, jammer genoeg was hij daar niet echt het type voor.

Jonathan grinnikte om Crystal. "Jaaa, Cali," zei hij zo serieus mogelijk maar proestte het toen weer uit. Toen Crystal haar hoofd tegen de zijne hield keek hij zo lang mogelijk in haar ogen maar viel toen weer lachend achterover. Hij moest eigenlijk ook meer lachen om Finn die best wel chagrijnig deed en gaf er dus ook geen aandacht aan.

Bij nader inzien vond Finn het toch niet zo leuk dat hij een kamer moest delen. Nou had hij dus eigenlijk gewoon nooit tijd voor zich alleen en zat hij altijd met iemand opgescheept. En Jonathan was niet hoe Finn dacht dat hij was, nee hij veranderde compleet als er vrienden van hem bij waren. Maar, dat moest hij zelf weten. Maar Finn liet het hier maar bij, hij zou niet terug naar de Heerseres gaan om zijn oude kamer terug te vragen, dat zou hij volgend jaar wel doen als hij hier dan nog zat, dat was niet eens zeker.

Crystal grinnikte toen Jonathan serieus naar haar keek. "Het lukt je niet" sprak ze tegen hem en ja hoor hij proestte het al snel weer uit. Ze keek Jonathan aan en glimlachte naar hem, maar al snel lachte hij en zij moest ook lachen. Ook meer om het gezicht dat Finn trok, want hij zag er best chagrijnig uit eigenlijk.

Jonathan had er nu wel genoeg van, het irriteerde hem hoe Finn deed. Hij mocht wel lol hebben, toch? Of ging het daar niet om. Hij deed alsof hij een traantje van het lachen weg pinkte en ging weer rechtop zitten. "Finn, wat is er?" vroeg hij gemeend bezorgd en boog naar hem toe.

'' Er is helemaal niks'' mompelde Finn als antwoord op de vraag die Jonathan stelde. Finn had gewoon even rust nodig en dat was eigenlijk alles. Deze school, het was allemaal nieuw en dat had blijkbaar een behoorlijk grote impact op Finn. Hij had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om een start te maken op een nieuwe school. Vroeger zat hij ook altijd bij dezelfde mensen op school, nooit kwam er verandering in en nu was iedereen en alles nieuw voor hem. Hij wilde het niet aan Jonathan vertellen, want misschien zou hij wel vinden dat Finn zich aan het aanstellen was.