Kamer 200 - Jonathan en Finn

Jonathan was echt niet dom. Hij haakte altijd al meteen af als mensen chagerijnig op de vraag 'niks' antwoordden. Hij zag heus wel dat er meer aan de hand was. Hij keek weg om aan te geven dat het hem voor de rest niet boeide. Maar het deed hem wel wat, hij keek weer terug naar Finn. "Je kan het me straks heus wel vertellen," fluisterde hij hopelijk niet hoorbaar voor Crystal, met straks bedoelde hij als Crystal weg was. Hij keek naar Crystal, om toch aan te geven dat als zij weg was.

Finn knikte even naar Jonathan. Nou was hij opeens wel weer aardig, terwijl Finn op zijn bed lag haalde hij even zijn schouders op. Misschien zou hij toch maar even weg moeten gaan zodat Jonathan en Calli samen nog even lol konden hebben. Maar nou had hij geen zin meer om op te staan van het bed waar hij op lag. Hij slaakte even een onhoorbare zucht en ging daarna rechtop op zijn bed zitten, met zijn rug tegen de muur. Hij staarde een beetje wezenloos voor zich uit.

Crystal zuchtte en stond toen op. "Ik ga wel weg" sprak ze, ze liep naar de deur toe. Heel snel had Crystal door als ze niet gewenst was en dat was nu wel zeker. Misschien was het beter als ze niet meer in de kamer van Jonathan zou komen nu hij die kamer deelde met die jongen Finn. Misschien was het ook beter dat ze geen contact met Jonathan zou maken, het was beter als die andere mensen ontmoette. Ze keek niet om en liep de kamer van Jonathan en Finn uit.

Jonathan keek geschrokken naar Cali, zo bedoelde hij het ook weer niet. Het was niet de bedoeling dat ze nu weg was. Hij haalde zijn schouders op en keek hoe Cali weg ging. Hij richtte zich weer tot Finn. Hij ging in een kleermakerszit op zijn bed zitten en probeerde oogcontact met Finn te maken, wat er waarschijnlijk ontzettend stom uit zag. "Vertel," zei hij bezorgd en vouwde zijn handen in elkaar, alsof hem een heel eng verhaal stond te wachten.

Finn merkte dat Cali eigenlijk tegen haar wil in de kamer verliet. Hij slaakte zachtjes een zucht, hij wilde haar niet wegjagen of zo. Finn staart naar zijn handen die hij in elkaar gevouwen heeft. ''Misschien was het niet de juiste keuze om naar deze school te gaan'' zei Finn toen zachtjes tegen Jonathan. Hij was hier nog maar net op school en had nou al het gevoel dat hij er gewoon niet bijpaste. Normaal zou hij gewoon iemand aangesproken hebben, maar nou durfde hij dat niet. Misschien kwam dat omdat hij hier nieuw was maar dat wist hij niet zeker.

Jonathan schudde heftig zijn hoofd. "Niet waar, of wou je liever naar een 'gewone' school," zei hij, met een nadruk op gewone. "Je moet er trots zijn om op deze school te zitten, en als het om de leerlingen gaat, dat komt wel goed," zei hij om hem een beetje op te peppen.

'' Ik ben er ook wel trots op, maar misschien pas ik wel beter op een normale school'' zegt hij en slaakt daarna een zucht. Misschien werd hij daar wel niet zo erg geaccepteerd, maar daar had hij tenminste wel vrienden. Hij betwijfelde het feit dat hij hier vast wel vrienden zou maken. Hij hoopte het maar aangezien hij nou niet zo goed in zijn vel zat. Als dat niet snel goed zou komen, kon hij het wel schudden met vrienden maken.

Jonathan trok een bedenkelijk gezicht. "Maar je bent niet normaal, op een goede manier," probeerde hij nogmaals. "Je hoort niet op een normale school," legde hij uit met een big smile op zijn gezicht en keek hem verwachtingsvol aan.

'' Je kent me niet eens '' mompelde Finn. Hoe kon Jonathan nou voor hem bepalen of hij op deze school hoorde of op een normale school. Hij kende Finn nog niet eens een dag, pas een paar uur. Het zou niet meer lang duren voordat Finn zou gaan huilen. Hij beet even op zijn lip. Hij hoopte maar dat hij niet in tranen uit zou barsten waar Jonathan bij was, dan zou hij zich ontzettend erg schamen.

Jonathan fronste. "Ehm, oke, als jij naar een gewone school wilt, ga je gang, als jij dan overweg kunt met je krachen," zei hij ongeïnteresseerd en ging weer op zijn bed liggen, om vervolgens een boek te pakken en hem door te bladeren. Hij probeerde alleen maar te helpen, als hij dat niet accepteerde, goed dan.

'' Die heb ik niet nodig'' mompelde Finn en hij stond op van zijn bed. Hij wilde even weg zijn uit de kamer, hij had geen idee waar hij heen zou gaan en dat maakte hem ook helemaal niks uit. Hij pakte zijn tas en stopte daar wat tijdschriften in. Misschien zou hij wel ergens rustig kunnen zitten om wat te lezen. Hij keek nog even naar Jonathan die op zijn bed lag en liep daarna de kamer uit.

Jonathan rolde met zijn ogen, wat had die jongen. De Heersers maakt nooit fouten. Hij had veel over haar gelezen en wist dat ze van alles aanvoelde. Als je toe was aan een gesprek, ging ze met je op gesprek. Ze wist alles, en als je niet op deze school hoorde liet ze je ook niet toe. Maar Finn was toegelaten.